Όταν τα πράγματα αλλάζουν εποχή;;;;
Σύμφωνα με την επιστημονική ορολογία, η εποχή είναι μία από τις μείζονες διαιρέσεις του έτους και βασίζεται γενικά σε ομοιογενή κλιματικά χαρακτηριστικά (τον παλιό καλό καιρό δηλαδή που υπήρχαν ακόμα οι εποχές). Για τις εύκρατες περιοχές του πλανήτη το έτος χωρίζεται σε τέσσερις εποχές.
Ορισμένοι πολιτισμοί έχουν διαφορετικό αριθμό εποχών. Για παράδειγμα, οι αυτόχθονες της Αυστραλίας, (Αβορίγινες) στη βόρεια περιοχή χρησιμοποιούν έξι εποχές. Στις τροπικές ή ακόμα και στις υποτροπικές περιοχές είναι συνηθέστερο να μιλά κανείς για ξηρή και υγρή εποχή, ανάλογα με το πότε εμφανίζονται οι μουσώνες, ενώ η πρόβλεψη των θερμοκρασιακών αλλαγών καθίσταται δύσκολη. Στην αρχαία Αίγυπτο το έτος διαιρείτο σε τρεις ουσιαστικά εποχές, που καθορίζονταν από τη συμπεριφορά του Νείλου. Υπήρχε η εποχή της πλημμυρίδας, η εποχή της έκτακτης ανάγκης που δημιουργούσε η πλημμυρίδα και η εποχή της συγκομιδής. Τέτοια παραδείγματα θα συναντήσουμε πολλά ανά τον κόσμο αν το ψάξουμε, το θέμα μας είναι να αντιλαμβανόμαστε αυτές τις αλλαγές.
Είναι φορές που μεταπηδούμε σε άλλη εποχή χωρίς να επέρχεται καμία αλλαγή στο κλίμα, ή χωρίς να έχει καμία σχέση σε ποιό μήνα του έτους βρισκόμαστε και ποιός θα ακολουθήσει. Κάποιες φορές τα πράγματα πάνε σε άλλη εποχή, σε περίοδο που «επιστημονικά» δεν πρόκειται να επέλθει καμία αλλαγή!
Αυτή η μετάβαση είναι συνήθως τρομαχτική για εμάς, είναι μια μετάβαση που δεν ξέρουμε ακριβώς, ποιός μήνας του έτους ακολουθεί. Πηγαίνουμε με κλειστά τα μάτια σε ανώμαλο έδαφος, το οποίο δεν έχουμε ιδέα πότε θα σταματήσει να μας κάνει να χάνουμε την ισορροπία μας και πότε θα γίνει ένα ομαλό προσγειώσιμο έδαφος. Πολλές φορές όταν αυτή η μετάβαση επέρχεται, νιώθουμε να καταρρέει ότι σίγουρο έχουμε δίπλα μας, σαν αμμούδινα λοφάκια στην παραλία. Και το χειρότερο νιώθεις ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Νιώθεις σαν να είσαι δεμένος σε ένα νοσοκομειακό κρεβάτι βλέποντας τους γιατρούς να έρχονται να σε παραλακολουθούν, σημειώνοντας την κατάσταση της υγείας σου σε καταλόγους, χωρίς να σου λένε τίποτα ή σχεδόν τίποτα. Να φεύγουν χαμογελώντας και να ακούς από μακρυά μια φωνή να λέει: «Θα δούμε πως θα πάει, εσύ ξεκουράσου!». Και εκεί ακριβώς είναι που νιώθεις ακόμα πιο αδύναμος και χαζός. Αρχίζεις και σκέφτεσαι «πόσος χρόνος σου έχει μείνει ακόμα άραγε;» Τί δεν έκανες τόσο καιρό από αυτά που ήθελες, πόσα λάθη έκανες, σε ποιούς δεν έχεις πει σ’ αγαπώ, ποιούς φόβους δεν νίκησες, αλλά κυρίως πόσο χρόνο ακόμα έχεις, πόσο, πόσο, πόσο;;;;;
Και εκεί ακριβώς είναι το κρίσιμο σημείο. Γιατί κανείς δεν σου λέει αν έχεις ένα μήνα ή «μια ζώη ολόκληρη» ακόμα. Και τότε είναι που πρέπει να πάρεις την απόφαση αν θα συνεχίσεις να είσαι δεμένος στο «νεκροκρέβατο» περιμένοντας το θαύμα από ψηλά να σε σώσει, ή αν θα πάρεις την ευθύνη να ζητήσεις εξιτήριο, να ρισκάρεις και να κυνηγήσεις όλα εκείνα που σε κάνουν να νιώθεις πως κάτι δεν έκανες καλά. Να προσπαθήσεις να συγκρατήσεις τα αμμούδινα λοφάκια ή ακόμα καλύτερα να τα βλέπεις να πέφτουν και να λες: «δεν πειράζει όλα ξαναφτιάχνονται!» Θέλει ψυχή και σθένος όλο αυτό. Προσοχή στις ψυχές, είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να μας κρατήσει «ζωντανούς», ψυχή γι αυτό που θες να ακολουθήσεις. Δεν έχει τίποτα το δακρύβρεχτο αυτό το κείμενο ή τουλάχιστον δεν θα ’θελα να έχει... Μια μακροσκελής πρόταση μου έρχεται κλείνοντάς το: Είναι πολιτισμός να έχεις ψυχή και να αντιλαμβάνεσαι τη μετάβαση των εποχών, ώστε να την αξιοποιείς έτσι όπως εσένα σου αρμόζει. Να έχεις ψυχή όχι μόνο για τον εαυτό σου, αλλά και για τους άλλους, για την κοινωνία στην οποία ζεις και υπάρχεις (αν υπάρχεις, αν θες δηλαδή να υπάρχεις).
lizhlop
Ορισμένοι πολιτισμοί έχουν διαφορετικό αριθμό εποχών. Για παράδειγμα, οι αυτόχθονες της Αυστραλίας, (Αβορίγινες) στη βόρεια περιοχή χρησιμοποιούν έξι εποχές. Στις τροπικές ή ακόμα και στις υποτροπικές περιοχές είναι συνηθέστερο να μιλά κανείς για ξηρή και υγρή εποχή, ανάλογα με το πότε εμφανίζονται οι μουσώνες, ενώ η πρόβλεψη των θερμοκρασιακών αλλαγών καθίσταται δύσκολη. Στην αρχαία Αίγυπτο το έτος διαιρείτο σε τρεις ουσιαστικά εποχές, που καθορίζονταν από τη συμπεριφορά του Νείλου. Υπήρχε η εποχή της πλημμυρίδας, η εποχή της έκτακτης ανάγκης που δημιουργούσε η πλημμυρίδα και η εποχή της συγκομιδής. Τέτοια παραδείγματα θα συναντήσουμε πολλά ανά τον κόσμο αν το ψάξουμε, το θέμα μας είναι να αντιλαμβανόμαστε αυτές τις αλλαγές.
Είναι φορές που μεταπηδούμε σε άλλη εποχή χωρίς να επέρχεται καμία αλλαγή στο κλίμα, ή χωρίς να έχει καμία σχέση σε ποιό μήνα του έτους βρισκόμαστε και ποιός θα ακολουθήσει. Κάποιες φορές τα πράγματα πάνε σε άλλη εποχή, σε περίοδο που «επιστημονικά» δεν πρόκειται να επέλθει καμία αλλαγή!
Αυτή η μετάβαση είναι συνήθως τρομαχτική για εμάς, είναι μια μετάβαση που δεν ξέρουμε ακριβώς, ποιός μήνας του έτους ακολουθεί. Πηγαίνουμε με κλειστά τα μάτια σε ανώμαλο έδαφος, το οποίο δεν έχουμε ιδέα πότε θα σταματήσει να μας κάνει να χάνουμε την ισορροπία μας και πότε θα γίνει ένα ομαλό προσγειώσιμο έδαφος. Πολλές φορές όταν αυτή η μετάβαση επέρχεται, νιώθουμε να καταρρέει ότι σίγουρο έχουμε δίπλα μας, σαν αμμούδινα λοφάκια στην παραλία. Και το χειρότερο νιώθεις ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Νιώθεις σαν να είσαι δεμένος σε ένα νοσοκομειακό κρεβάτι βλέποντας τους γιατρούς να έρχονται να σε παραλακολουθούν, σημειώνοντας την κατάσταση της υγείας σου σε καταλόγους, χωρίς να σου λένε τίποτα ή σχεδόν τίποτα. Να φεύγουν χαμογελώντας και να ακούς από μακρυά μια φωνή να λέει: «Θα δούμε πως θα πάει, εσύ ξεκουράσου!». Και εκεί ακριβώς είναι που νιώθεις ακόμα πιο αδύναμος και χαζός. Αρχίζεις και σκέφτεσαι «πόσος χρόνος σου έχει μείνει ακόμα άραγε;» Τί δεν έκανες τόσο καιρό από αυτά που ήθελες, πόσα λάθη έκανες, σε ποιούς δεν έχεις πει σ’ αγαπώ, ποιούς φόβους δεν νίκησες, αλλά κυρίως πόσο χρόνο ακόμα έχεις, πόσο, πόσο, πόσο;;;;;
Και εκεί ακριβώς είναι το κρίσιμο σημείο. Γιατί κανείς δεν σου λέει αν έχεις ένα μήνα ή «μια ζώη ολόκληρη» ακόμα. Και τότε είναι που πρέπει να πάρεις την απόφαση αν θα συνεχίσεις να είσαι δεμένος στο «νεκροκρέβατο» περιμένοντας το θαύμα από ψηλά να σε σώσει, ή αν θα πάρεις την ευθύνη να ζητήσεις εξιτήριο, να ρισκάρεις και να κυνηγήσεις όλα εκείνα που σε κάνουν να νιώθεις πως κάτι δεν έκανες καλά. Να προσπαθήσεις να συγκρατήσεις τα αμμούδινα λοφάκια ή ακόμα καλύτερα να τα βλέπεις να πέφτουν και να λες: «δεν πειράζει όλα ξαναφτιάχνονται!» Θέλει ψυχή και σθένος όλο αυτό. Προσοχή στις ψυχές, είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να μας κρατήσει «ζωντανούς», ψυχή γι αυτό που θες να ακολουθήσεις. Δεν έχει τίποτα το δακρύβρεχτο αυτό το κείμενο ή τουλάχιστον δεν θα ’θελα να έχει... Μια μακροσκελής πρόταση μου έρχεται κλείνοντάς το: Είναι πολιτισμός να έχεις ψυχή και να αντιλαμβάνεσαι τη μετάβαση των εποχών, ώστε να την αξιοποιείς έτσι όπως εσένα σου αρμόζει. Να έχεις ψυχή όχι μόνο για τον εαυτό σου, αλλά και για τους άλλους, για την κοινωνία στην οποία ζεις και υπάρχεις (αν υπάρχεις, αν θες δηλαδή να υπάρχεις).
lizhlop
