Μία παραίτηση...(GREEN PARK)
κονφερασιέ
παρουσιαστής ψυχαγωγικού επιθεωρησιακού προγράμματος, ο οποίος παρεμβαλλόταν ανάμεσα στα διάφορα νούμερα, λέγοντας ανέκδοτα και κάνοντας έναν υποτυπώδη διάλογο με το κοινό. Πλέον η λέξη χρησιμοποιείται για την διακωμωδήσει πολιτικά πρόσωπα. βαριετέ θέατρο ή θίασος με ποικιλία θεαμάτων, που αποτελούνταν από διάφορες παραστάσεις που ήταν άσχετες μεταξύ τους (τραγούδια, χορός, νούμερα επιθεώρησης, ακροβατικά) και άνθισαν την δεκαετία του 40 και 50. ζογκλέρ καλλιτέχνες του θεάματος ποικιλιών (τσίρκου κτλ.) που εκτελούν ποικίλες ασκήσεις επιδεξιότητας. Είναι παράλογο. Ένας χώρος τόσο κοντά στο κέντρο, σε δύο πιο πολυσύχναστους λεωφόρους, την Πατησίων και την Αλεξάνδρας. Ένας χώρος στην άκρη του Πεδίου του Άρεως, μέσα στο πράσινο να παρακμάζει. Ένας χώρος σαν το Γκριν Παρκ με τόση ιστορία και μνήμες. Ήταν σημείο αναφοράς για τους Αθηναίους και όχι μόνο της περιοχής. Από το 2008 ο χώρος καταστρέφεται, χάνεται, γκρεμίζεται. Τα λεωφορεία σε λίγο θα μπουν μέσα, τα σκουπίδια κυριαρχούν. Ένας χώρος πολιτισμού και κοινωνικής ζωής μετατρέπεται σε χώρο προβλημάτων. Γραφειοκρατία, κρίση και νεοελληνικός ωχαδερφισμός βάζουν την σφραγίδα τους σε ακόμα έναν χώρο, στο κέντρο της Αθήνας και όλοι όσοι εργάστηκαν, διασκέδασαν, έζησαν κοντά σε αυτό το μέρος αισθάνονται για μια ακόμη φορά ηττημένοι. Σε μια Αθήνα που ασφυκτιά, σε μια πόλη που ψάχνεις να βρεις τόπους που να μπορούν να προσφέρουν ευχαρίστηση, σε μια γειτονιά που έχει ανάγκη σημεία αναφοράς αυτός ο χώρος εγκαταλείπεται και βουλιάζει. Βαριετέ, χοροί, εκδηλώσεις, ζογκλέρ, θεατρικές παραστάσεις, εκθέσεις, συναυλίες αλλά και μικρές καθημερινές στιγμές. Στέκι επώνυμων και ανώνυμων, ραντεβού, σκασιαρχεία, συζητήσεις, φαγητό, ποτό είναι φαντάσματα του παρελθόντος που διώχνονται από μια πηχτή απογοήτευση. Τελικά πολλές φορές αναρωτιέσαι αν όλα αυτά γίνονται από ανικανότητα ή από μίσος στον ίδιο μας τον τόπο; Η τελικά όλα είναι ένα σχέδιο που παρακμάζει εμάς τους ίδιους, το παρελθόν μας αλλά και το μέλλον μας; 
|
Η οικογένεια της κας. Αναγνώστου λειτουργούσε το Γκριν Παρκ την τελευταία περίοδο, από το 1978 έως και το 2008, οπότε και έκλεισε. Της είναι δύσκολο να μιλήσει για όλα αυτά για τις ‘’τρείς γενιές’’, ο πατέρας της, αυτή και τα παιδιά της, μεγάλωσαν εκεί. Μέχρι το 1981 λειτουργούσε και η καφετέρια και το αναψυκτήριο. Στο τελευταίο εμφανιζόταν καλλιτέχνες, τραγουδιστές ενώ για ένα μεγάλο διάστημα ήταν εκεί κονφερασιέ ο Όμηρος Αθηναίος. Τότε υπήρχε ένας διαφορετικός παλμός, η έξοδος σε αυτό το μέρος ήταν μια καλή έξοδος, που κόστιζε φθηνά, ψυχαγωγούσε και δρόσιζε. Το 1981 μέσα σε μία νύχτα γκρεμίζεται και το θέατρο Αλίκη και ο χώρος του αναψυκτηρίου. Από εκεί και μετά λειτουργεί μόνο η καφετέρια. Από το μέσα της δεκαετίας του 90 η περιοχή αρχίζει και υποβαθμίζεται, αλλά ακόμα μιλάμε για ένα μαγαζί με αξιοπρέπεια που συνεχίζει να είναι σημείο αναφοράς. Συνεχίζει να είναι στέκι για καλλιτέχνες, χορευτές, σκηνοθέτες και ηθοποιούς. Η Κα Αναγνώστου μιλάει για εκείνη την περίοδο πλημμυρισμένη αναμνήσεις. Αποφεύγει να περάσει από εκεί και φυλάει ακόμα χαρτί περιτυλίγματος, φωτογραφίες και σκέψεις για το άδοξο τέλος που ήρθε το 2008. Η Περιφέρεια ήθελε να το δημοπρατήσει. Η δημοπράτηση έγινε, αλλά ο πλειοδότης δεν κατάφερε τελικά να προχωρήσει. Από εκεί και μετά αρχίζει μια ιστορία παραίτησης και εγκατάλειψης. Το δημόσιο μέχρι και πριν μερικά χρόνια ζητούσε υπέρογκα ποσά για να παραχωρηθεί σε κάποιο ιδιώτη. Τώρα πια το κτήριο παρουσιάζει μεγάλες φθορές. “Μείνανε στον δρόμο σαράντα εργαζόμενοι έτσι για το τίποτα’’. Πετάχτηκαν τα πράγματα, οι άνθρωποι, η ιστορία. Και τελικά όπως προτείνει η ίδια “ας το κάνουν πολιτιστικό κέντρο, μουσείο ή κάτι τέλος πάντων! Να μην ρημάζει!” Τώρα πια έχει μεταφερθεί και λειτουργεί με την ίδια ονομασία από την οικογένεια Αναγνώστου στο Άλσος Βείκου. Και το ενδιαφέρον είναι ότι ακόμα πηγαίνει κόσμος εκεί μόνο για το όνομα...
Το όνομα του Γκριν Παρκ που άρχισε να λειτουργεί το 1935 είναι τόσο γνωστό. Όμως οι γραφές, οι πηγές είναι ελάχιστες. Στο διαδίκτυο υπάρχουν λίγες τυπικές αναφορές, οι πιο μεγάλοι μπορούν να μας μεταφέρουν εικόνες από το παρελθόν αλλά μέχρι εκεί. Ένας μας μιλά για ένα νούμερο με νάνους που χόρευαν ανάμεσα στα τραπέζια σε ήχους φοξ τροτ και μάμπο. Κάποια άλλη φίλη θυμάται που είχε τσακωθεί με τον άντρα της που καλοκοίταζε μία νεαρά του ρώσικου μπαλέτου με αποκαλυπτική ενδυμασία. Ένας ακόμα περιγράφει πως έβλεπε με τα κιάλια του παπού του (κειμήλιο από τους Βαλκανικούς πολέμους) τα βαριετέ και τις παραστάσεις. Εκεί μαζευόταν η καλή νεολαία, όχι η πιο αλήτικη και μπερμπάντικη. Άλλος όμως θυμάται ότι εκεί σε μια γωνία είχε νοιώσει για πρώτη φορά τον έρωτα με τις περιπτύξεις του και τους κινδύνους. Άλλος μας ανέφερε ότι εκεί μπορούσες να ακούσεις τον Ζαμπέτα και τον Μητροπάνο μέχρι και τον Αλμπάνο και ξένους τραγουδιστές που “εβρίσκοντο σε βαλκανική περιοδεία’’. Εκεί πρωτοεμφανίστηκε ο Χάρυ Κλυν και Κώστας Χατζής πρωτοτραγούδησε εκεί το 1957. Όλοι συμφωνούν για την δροσιά του τόπου, για την χαλαρότητά του και για την ιδιαιτερότητα σαν κτήριο. Και για τον κήπο του που ήταν στρωμένος με χαλίκι, με ξύλινους φράκτες και μέσα στο πράσινο. Ένα κτήριο με ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, στρογγυλό, με μεγάλα παράθυρα που σε έκανε να αισθάνεσαι ότι ήσουν μέσα στο πάρκο. Από όλες τις αφηγήσεις αυτό που έρχεται είναι το κλίμα και το άρωμα μιας άλλης εποχής. Με λιγότερα προβλήματα, άγχη και σκοτούρες. Ο Δήμος, η Περιφέρεια, το Δασαρχείο(!) κάτι πρέπει να κάνει με αυτό το κομμάτι ιστορίας που όσο περνά ο καιρός χάνεται όλο και περισσότερο. Αν μιλάει κανείς λοιπόν για αναβάθμιση της περιοχής και του Πεδίον του Άρεως δεν μπορεί παρά να εντάξει και το Γκριν Παρκ! Ο κύριος Μίμης θυμάται το Γκριν Πάρκ από την δεκαετία του 50. Τότε που μαζευόταν η καλή νεολαία και κάθε Πέμπτη στο υπόγειο γινόντουσαν διαγωνισμοί χορού. Εκεί χόρεψαν ο Μεταξόπουλος, ο Σειληνός, που ερχόταν από το Ακροπόλ. Θυμάται την Σπεράντζα Βρανά, την Μάγια Μελάγια και άλλους πολλούς. Το χειρότερο ντύσιμο ήταν ένα πουλοβαράκι. Τότε που η Μαυροματαίων ήταν ένας αριστοκρατικός δρόμος! Ωραία τραγούδια, ωραία μουσική, ωραία ατμόσφαιρα... Ένα πολυτελέστατο αναψυκτήριο που συναγωνιζόταν το Άλσος του Οικονομίδη, που βρίσκοταν μέσα στο Πεδίο του Άρεως. Ο κύριος Μίμης, ένας από τους πολλούς νέους εκείνης της εποχής μας παρακινεί! Γράψτε μπας και αλλάξει τίποτα... 
|